Willemse kreeg in de tweede helft van de jaren zestig opdrachten voor grote mozaïeken en fresco’s in gebou wen. Hij liet zich in zijn schilderijen ook sterk inspire ren door politieke gebeurtenissen. Als iemand iets deed wat hem niet beviel, dan schilderde hij zijn portret. “Hij zou het dan wel uit z’n hoofd laten, want een portret van Willemse zou vreselijk zijn!” Zo kwamen grote schilderijen tot stand van een dominee die de inenting tegen kinderverlamming verbood, de val van de rooms-rode coalitie door de ‘roomse verrader’ Norbert Schmelzer, Pompidou met een sigaret in zijn mond (“je gleed uit over zijn leugens”) en de ‘reactionaire’ bisschop Gijsen van Roermond, die tegen de wens van de progressieve Nederlandse kerkprovincie in door Rome werd benoemd. “Het enige wat ik kon doen was een schilderij maken: een rubberen pop, een soort Michelin mannetje met een pijp in zijn hand. Ongevoelig voor zijn omgeving.”

Willemse en Otten verhuisden hun atelier in 1968 naar een grote schuur in de polder bij Lijnden, zo’n vijf kilo meter ten zuidwesten van Amsterdam. Willemse ging er korte tijd later ook met zijn gezin in een dijkhuis wonen. Hij was tijdens de academie met kunstschilde res Ineke Ebbinge, een klasgenote van de Rijksacademie, gaan samenwonen. In 1964 trouwden ze. Ze kregen twee dochters, Sabine en Marijn. Levien, zijn zoon uit zijn eerste huwelijk, kwam in de weekends langs. In totaal werkten Theys Willemse en Kees Otten tien jaar samen. “Kees gaf mij onderwerpen aan die hij geschilderd wilde zien en ik gaf hem onderwerpen. Zo leerde je van elkaar. We hadden niet veel woorden nodig en zongen ook veel. We kenden veel reclameteksten uit ons hoofd, die we verbasterden tot absurde verhalen.” 

In 1972 stierf Kees Otten plotseling aan een hartaan val. “Zijn oeuvre was vrij afgerond. Het is net alsof hij voelde dat hij vroeg dood zou gaan.” Na zijn dood werk te Willemse nog anderhalf jaar aan de afronding van Ottens werk. “Veel had hij al aangegeven en ik kende zijn manier van werken. Hij zou het waarschijnlijk hier en daar anders gedaan hebben, maar ik heb niets gecreëerd in zijn naam.” De dood van Otten betekende niet alleen een breuk in het werkzame leven van Willemse. In 1973 scheidde hij van Ineke. “We waren allebei aan verandering toe.” Hij keerde terug naar Amsterdam en raakte betrokken bij de politieke protestacties in de Nieuwmarktbuurt tegen de bouw van de metro. Maar zijn persoonlijke werk raakte in de versukkeling.